Potet

Eg er blitt ganske flink til å snakka i det sista. Eg hermer etter ord og navn, og klarer å gjera meg forstått på norsk, og glimter til på spansk og av og til. Når eg er ute i gata, så helser eg gjerne på tilfeldige folk på gata med eit klingande: HOLA. (Det betyr hei, for dei som ikkje er så støe i spansken).

Det er ein eg har gitt eit litt spesielt navn. Han heiter Robert, men eg synes han kler så godt det navnet eg har gitt han, det er Potet.

Pappa prøver å læra meg å sei Ro, og eg seier ”ro”, og så ”bert” og eg seier ”bert”-potet, med eit lurt smil om munnen.